دوشنبه ۲۱ تیر ۹۵ ۲۲:۵۲ ۹۳۲ بازديد
قالب شعر: قصيده
قَصيده يك قالب شعر فارسي است كه معمولاً بسيار بلند (بيشتر از ۱۴ بيت) است و موضوع آن بيشترمدح، سوگواري، بزم، وصف طبيعت و موعظه سروده مي‌شود. در اين نوع شعر مصراع اول با مصراع‌هاي زوج هم قافيه است. تفاوت قصيده با قالبِ غزل در تعداد ابيات و موضوع شعر است.
مفهوم اخلاقي شعر: انسان تا زماني كه كار و كوشش مي كند با ارزش و والا است و تن پروري و كسالت سبب خواري و حقارت مي شود.
«تن زنده والا به ورزندگي است كه ورزندگي مايه ي زندگي است» (دو جمله)
معني: بدن انسان زنده با ورزش كردن ارزشمند است، زيرا كه ورزش كردن باعث زندگي و زنده بودن است.
والا: بلند مرتبه، شريفورزندگي: تلاش و كوشش كردن، ورزش كردن
مايه: سرمايه
«به سختي دهد مرد آزاده تن كه پايان تن پروري بندگي است» (دوجمله)
معني: انسان رها و آزاده تن خود را به سختي مي اندازد و تلاش مي كند، زيرا پايان تن پرور بودن و كسالت بندگي و خواري است.
آزاده: اصيل، نجيب
تن پروري: تنبلي، كسالت
آرايه: كنايه، تن به سختي دادن كناي از پذيرفتن سختي ها است.
«كسي كو توانا شد و تندرست خرد را به مغزش فروزندگي است» (دو جمله)
معني: كسي كه توانا و تندرست باشد، عقل و خرد فروزان و روشني دارد. (عقل سالم در بدن سالم است.)
خرد: عقل
فروزندگي: درخشش و روشني
«ز ورزش مياساي و كوشنده باش كه بنياد گيتي به كوشندگي است» (سه جمله)
معني: (اي انسان) نسبت به ورزش بي تفاوت نباش، ورزش كن و تلاش كن زيرا اساس و بنياد هستي فقط با تلاش و كوشش محكم است.
بنياد: پايه و اساس
كوشندگي: تلاش و كوشش
گيتي: دنيا، هستي
«نياكانت را ورزش آن مايه داد كه شهنامه ز ايشان به تابندگي است» (دوجمله)
تابندگي: درخششمعني: اجداد و بزرگان تو با ورزش (تلاش و كوشش) به جايگاهي رسيدند كه امروز نام آن ها باعث روشنايي و درخشندگي شاهنامه ها شده است.
نياكان: اجداد، پدران
نياكان: اجداد، پدران
«تو نيز از نياكان بياموز كار اگر در سرت شور سرزندگي است» (دو جمله)
معني: اگر در سر تو شور و شوق زندگي كردن است. تو هم از اجداد خود اين كار را بياموز. (ورزش را رها مكن)
شور: اشتياق